Vroeger

Verhalen over vroeger

De Gouden Draak

Hanneke L. en ik. Hanneke L. was mijn een na beste hartsvriendin die bij mij om de hoek woonde. Mijn beste vriendin, Anja, woonde in het dorp. Dat was ook de reden waarom ik Hanneke L. eigenlijk vaker zag dan mijn echte hartsvriendin. Gelukkig wisten ze dat allebei en beide hadden ze daar vrede mee.

Niet alleen de woonplaats bond ons. Ook postzegels deden dat. Wij fascineerden onszelf over de grote verscheidenheid aan postzegels. Zegels in iedere vorm en grootte, uit elk land en vooral geen dubbele. Terwijl andere kinderen met jojo’s, flippo’s en Furby’s speelden, stortten wij ons op de plakkers.

Geen enkel huis was veilig. Iedere vrijdag of woensdagmiddag liepen we alle huizen, boerderijen en campings af die in en rond het dorp te vinden waren. Gewapend met een botervlootje, glimlach en onschuldige ogen, bestormden we de huizen. De taken werden verdeeld. Jij de even, ik de oneven. Als de huizen op een te grote loopafstand van elkaar stonden, gingen we natuurlijk samen.

Mijn favoriete huis was het eerste huis dat je tegenkwam als je van het dorp in oostelijke richting naar onze straat ging. “Nog speciale brieven uit Duitsland binnengekregen, mevrouw Bernardus?” Mevrouw P. Bernardus kreeg altijd zeer speciale post van allerlei kennissen, familie en vrienden van over heel de wereld. Maar het was niet alleen de buit die me naar dat huis trok. Wat me vooral beviel was dat ze er altijd zo’n moeite voor deed. Elke postzegel werd namelijk zorgvuldig van de kaart of enveloppe losgeweekt en in een botervlootje op het eikbruine kastje links bij de voordeur gelegd.

Iedere keer als we aanbelden deed ze met een betrokken glimlach open. Ook als ze geen postzegels had, beleefde ik plezier aan haar. “Deze keer niet meiden, kom volgende week maar terug, dan verwacht ik post te hebben ontvangen.” Naar die volgende vrijdag keer ik altijd vol smart uit.

Op een dag hadden we het grootste geluk van de wereld. Het botervlootje zat vol. Bomvol! Zo rond de kerst werd het altijd een hele sport om alle kerstzegels te verzamelen die dat jaar waren gedrukt. Maar tussen al deze zegels (waarvan een boel dubbelen) zat één aparte. Niet geheel verrassend hadden we deze van mevrouw Bernardus gekregen.

De vorm was wat langgerekter dan normaal en voor een donkergele (schubbige) achtergrond was een rode draak afgebeeld. In reliëf. Daarnaast was het ook nog een Canadese zegel. Zonder twijfel was dit de mooiste zegel die we ooit hadden verzameld!

Tot nu toe verdeelden we netjes alle zegels. De ene mocht die hebben als de ander die in haar album mocht stoppen. Dat heeft altijd erg goed gewerkt. Tot nu. Dit is serieuzere koek. En hoewel ik alles op alles wilde zetten om de zegel te bemachtigen, had ik de pech dat ook Hanneke L. de ‘Draak’ dolgraag in haar bezit wilde krijgen. Als jij deze – dan ik die, probeerde ik tevergeefs. Ik ben zelfs zover gegaan dat ze de rest van het vlootje mocht hebben, inclusief een aantal zegels die ik al aan mijn verzameling had toegevoegd. Het mocht niet baten.

Je kan begrijpen wat voor drama deze ‘Draak’ teweeg heeft gebracht. Onze vriendschap stond op het spel en om ‘bijna-beste-hartsvriendinnen’ te blijven, moesten we toch een oplossing zien te vinden. De postzegel doormidden knippen was zonde en daarnaast hadden we al een vriendschapsarmbandje. Dat was zonder twijfel geen optie. We moesten een andere oplossing zien te vinden. Wat doe je als iets ondeelbaar is terwijl je het toch moet delen? Je wisselt het uit. Als een echte wisseltrofee.

Vier weken lang hebben we de trofee uitgewisseld, maar zoals dat gaat met kinderen en postzegelvriendinnen, na een tijdje raakt zelfs het meest gewilde in de vergetelheid. Ik moet zeggen dat ik het geluk heb gehad dat de ‘Draak’ bij mij is blijven hangen. En hoewel Hanneke L. en ik elkaar nu zelden meer zien, ik ben nog steeds trots op mijn trofee. De ‘Gouden Draak’ pronkt en straalt iedere keer weer als ik mijn postzegelverzameling in een nostalgische bui opensla.

Malou van Doormaal – januari 2010